Zabytkoznawstwo nie jest historią sztuki, choć wyrasta z tej dyscypliny: zwraca uwagę przede wszystkim na OBIEKT ZABYTKOWY od strony materialnej, jego strukturę, technikę, walory, problematykę konserwatorską.
Ujęcie to dotyczy zarówno dzieł malarstwa, rzeźby, grafiki (to zabytkoznawstwo, a nie historię sztuki, uprawiają najbardziej uznani eksperci rynku sztuki), jak i architektury (charakter zabytkoznawczy mają badania architektoniczne budowli zabytkowych). W sposób szczególny ujęcie zabytkoznawcze stosuje się do analizy wyrobów dawnego rzemiosła artystycznego, które czasem trudno określić mianem „dzieł sztuki”, ale jednocześnie trudno odmówić im wartości zabytkowej.
Zabytkoznawstwo wychodzi poza analizę wizualną.
Choć nie zawsze jest to możliwe, prawdziwy zabytkoznawca bierze obiekt swych studiów do rąk.
